از ما چه مانده است !!!!!!!!!!

این روزها زیاد فکر می کنم، به واقعیت های تلخ اطرافم. آنقدر که مغزم می خواهد منفجر شود. یادم می آید روزی به پسرکی که عاشقم بود گفتم نمی توانم دوستش داشته باشم، چون خوب نمی نوشت، خوب صحبت نمی کرد، اهل کتاب و ادبیات نبود و تنها ابزارش برای ابراز عشقش چشمانش بود و اشک هایش!!

چقدر روزها که وقت صرف اساسنامه کانون شعر مولانا، مجله شعر و ادب، شب شعرها و جلسات هفتگی می کردم تا شاید یکسری آدمی که باهوش تر از بقیه بودند، اهل ذوق بودند و بیشتر از بقیه می فهمیدند، دور هم جمع شوند!!!!

ما اهل مطالعه بودیم، ما شاملو و صادق هدایت و نیچه می خواندیم. شعر می گفتیم، داستان کوتاه می نوشتیم و از همه مهم تر برایمان محتوا بود و فکری که در قالب یک شعر گنجیده است نه یکسری جملاتی که از ورم معده نشات گرفته اند. ما فیلم می دیدیم و ساعت ها در موردش بحث می کردیم. نمایشگاه کاریکاتور راه می انداختیم، تئاتر و سینما و کلاس عکاسی و موسیقی می رفتیم. آری ما می فهمیدیم!!!!

از حقوق زنان و کودکان می گفتیم و گاه برای رسیدن به اهداف والامان خطر می کردیم، سخنرانی می کردیم و می جنگیدیم، آری ما می فهمیدیم!!!

و حال ما همان هایی هستیم که کودک 4 ساله مان را رها می کنیم و می رویم! ماهمان هایی هستیم که عشق هامان در میان زرق و برق ها بی رنگ می شود! ما همان هایی هستیم که به آنها که لباس های رنگی تر می پوشند حسودیمان می شود! ما همان هایی هستیم که وقتی تخصص قبول می شویم، وقتی حساب بانکی مان پرتر می شود به معشوقه مان بی اعتنا می شویم! ما همان هایی هستیم که به معشوقه های قدیمی مان می گوییم حتی اگر خودشان را بکشند، برایمان مهم نیست! ما همان فاضلان و روشنفکران و اهل کتابان دیروزیم!!!

فرشته، شبنم، آزاده، علیرضا، مهدی، فائزه، عطیه، مهسا، نازلی، سوران، محسن، مهرنوش، آقای محجوب و تمام آنها که اسمتان را فراموش کرده ام بیایید گوش دهید یک شعر تازه گفته ام!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

2/4/90