زمانش فرا نرسیده بود.

بعد از یک هفته مرخصی و سفر کاری پنج روزه به دوبی ، دوباره به گیلانغرب بازگشته ام. دور تا دور حیاط درمانگاه را نارنج کاشته اند.می توانم حیاط مرده درمانگاه را تصور کنم زمانی که نارنج ها گل می دهند.
هفته گذشته هفته ای پر از تجربه های تلخ و شیرین برای من بود.با آدم های زیادی آشنا شدم که شاید هر کدام حرفی برای گفتن داشتند. از راننده تاکسی فرودگاه گرفته که می گفت سی سال است در این مسیر رانندگی می کند و پایش را از ایران بیرون نگذاشته و البته قویا اعتقاد داشت که هیچ جای دنیا بهتر از ایران نیست! از فرزین که توی فرودگاه کرمانشاه دیدمش و می گفت از صبح تا شب کار می کند ، چهار روز در هفته به شهرهای مختلف ایران سفر می کند و در روز فقط شاید نیم ساعت وقت email چک کردن داشته باشد و البته اعتقاد داشت هیچ جا بهتر از ایران برای پول درآوردن نیست! از علی راهنمای تورمان در دوبی با لهجه شیرین اصفهانی اش که می گفت هفته گذشته بعد از شش سال، دلش گرفته بوده و به ایران بازگشته و اعتقاد داشت هیچ جای دنیا بهتر از دوبی نیست، گرفته تا آنتونیو ، پسر ایتالیایی ای ، که برای یکماه تعطیلات سالانه اش به دوبی آمده بود و از ایران هیچ نمی دانست و تشویقش کردم که به شیراز و کیش و سواحل زیبای خزر هم سری بزند، و کلی از انگلیسی حرف زدنم تعریف کرد و بهم اعتماد به نفس داد، تا حمید ، دندانپزشکی که شاید حرفهای بیشتری برای گفتن داشت و پس از رد شدن درخواست ویزای تحصیلی من و البته پذیرفته شدن درخواست او ،کلی دل داریم داد و بهم گفت هر چیزی وقتی زمان آن فرا برسد خود به خود پیش می آید.
شاید هنوز زمان چنین تجربه بزرگی برای من فرا نرسیده بود. شاید به قول دکتر قوام بهتر باشد فعلا خطهای کوچکتر را بهم وصل کنم ، خطهایی که بزرگ و بزرگتر خواهند شد و مرا به هدف اصلی ام نزدیکتر خواهند کرد.
یک هفته پیش فکر می کردم اگر برنامه هایم آنطور که انتظارشان را دارم پیش نروند چه خواهم کرد! و حال می بینم که چقدر برنامه های جدید دارم که هر کدام همانند خط کوچکی در ذهنم روشن شده اند.
19/2/1389