خاک حاصلخیز

وقتی تازه به گیلانغرب آمده بودم ، تصورم از تپه های خاکی آن، زمینهایی بود که راه به راه مین گذاری شده است. همان مین هایی که روزی چوپانی روی آن رفته بود و با پای له شده به بخش ارتوپدی آمده بود. منظره ای که بدشانس ترین اینترن ممکن بود با آن روبه رو شود .صحنه ای که حتی از دیدن دست له شده راننده ای در نیمه شب ، که لای موتور کامیونش رفته ، هم بدتر است. دستی که من باید گزارش قطع اعصاب و تاندونهایش را می نوشتم و در حالیکه بین تکه های گوشت و استخوان به دنبال امتداد اعصاب و تاندون انگشتان می گشتم ، ناله های مردی را می شنیدم که به سرنوشت خود ناسزا می گفت و می نالید از شکم گرسنه فرزندانش که دیگر دستی برای سیرکردنشان نخواهد داشت.( درد گرسنگی شان بر پدر،چقدر سخت تر از درد دست له شده اش بود.)
تصور مناطق جنگی و ترس از زمینهای پر از مینش ، از سالها قبل از بخش ارتوپدی (اولین ماه اینترنی ام )، با من بوده است. از همان زمانی که خبر شهید شدن عبدالله ، پسر کوچک عمه طلان را آوردند و گفتند داوطلبانه روی مین رفته است. همان روز که مامان گریه می کرد و چهره سبز و نورانی عبدالله که داشت به سمت مین ها حرکت می کرد ، در ذهن کودکانه ام حک شد.آن روزها فقط پنج سال داشتم.
چقدر زیباست که دیگر مینی نیست، دیگر عبداللهی نمی میرد و دیگر چوپانی روی مین نمی رود. چقدر زیباست که این خاک حاصلخیز که به روییدن مین عادت داشت ، حال قارچی خوش طعم و غذایی لذیذ برای سفره مردمش در دل خود می پروراند.
قارچی که به آن گوشتینه می گویند، ظاهری شبیه سیب زمینی دارد و البته پیدا کردنش اصلا آسان نبوده و نیاز به تجربه و استعداد خاصی دارد، یک جورایی مثل کشف گنج و نیاز به دستگاه گنج یاب است! چون تنها نشانه این قارچ، ترکی روی خاک است.
مردم گیلانغرب اعتقاد دارند پس از رعد و برق و بارانهای آخر سال ، زمین ترک می خورد و گوشتینه در دل خاک پیدا می شود.
2/12/1388