ستایش

امروز روز خوبی داشتم . با اینکه چیزی به زمستان نمانده، اینجا هوا واقعا عالی است. صبح که به درمانگاه می رفتم ، مادر آقای رضایی که پیرزنی هفتاد و خورده ای ساله است ، توی محوطه قدم می زد.
وارد درمانگاه که شدم بوی سیب زمینی ای که طبق معمول ، بچه ها روی بخاری گذاشته بودند تا زغالی شود، پیچیده بود . و خبری از رضایی نبود (رفته بود برایمان نان تازه بخرد ) .
امروز ستایش کوچولو ، مثل همیشه برام یک گل رز از باغچه خانه مادربزرگش آورده بود. سرما خورده بود ولی چیز مهمی نبود. روی پاهام نشست و شعر جدیدی را که یاد گرفته بود برایم خواند.
بعد از اینکه بیمارها تمام شدند به حیاط رفتم و کمی قدم زدم ، دقیقا سه ماه از طرحم مانده که با احتساب مرخصی های نگرفته ام کمتر هم می شود. طرحی که زمانی به چشم یک دوره اجباری مسخره و غیر منطقی و تلف کردن عمرم به آن نگاه می کردم ، یکی از بهترین دوره های زندگی من را رقم زد.
23/9/1388