اثر انگشت

دیروز جمعه بود. با چند تا از دوستانم ( دوستان جدیدم در گیلانغرب ) رفتیم کوه. در شهر کوچکی که تقریبا همه مثل هم فکر می کنند ، پیدا کردن افرادی متفاوت، افرادی شبیه خودت ، شانس بزرگی است و من در این زمینه واقعا خوش شانس بودم.
لحظات خیلی خوبی داشتیم. در مورد چیزهایی صحبت کردیم که کمتر کسی این روزها در موردشان صحبت می کند. شعر، موسیقی ، ادبیات ، نقاشی ، صنایع دستی و آداب و رسوم خاص مردم اینجا . زندگی پدربزرگ هاشان که همگی چادرنشین بودند و اینکه تاریخ شهرنشینی در گیلانغرب به یک قرن هم نمی رسد و فقط، کمی بیش از نیم قرن است که مردم آن به یکجا نشینی روی آورده اند. اگرچه هنوز هم با سایر شهرنشینان تفاوتهایی دارند و شغل اصلی اکثرمردان شهر، کشاورزی است .
کوههای این منطقه با کوه هایی که تا به حال دیده ام متفاوتند. و من به این فکر می کنم که کوه های هر منطقه مثل اثر انگشت آن منطقه هستند.کوه های سنگی پوشیده از درختچه های بلوط که گرما و خشکی تابستان را به امید باران پاییزی تاب آورده و گلهای سفیدی با ساقه های لاغر، که به طور پراکنده، از زمین خشک این کوه ها، روییده اند، منظره ای منحصر به فرد به آنها می دهد.
ویژگی دیگر وجود تپه هایی است که در بین کوههای سنگی، با نظم خاصی کنار یکدیگر قرار گرفته اند و مرا به یاد فیلم هایی می اندازد که غواصان از کف اقیانوس ها می گیرند. گویی این تپه ها تازه از زیر آب بیرون آمده اند. البته منظره این تپه ها در بهار دیدنی تر است، زمانی که با گل های زرد ، بنفش ، سفید و شقایق های قرمز فرش می شوند.
در کوه آتش روشن کردیم و از ذرتشت گفتیم و اینکه عشق به آتش همیشه در رگهای ما ایرانیها جریان داشته و دارد. دانه های بلوط را که در آتش می گذاشتیم ، مثل باروت می ترکید و پوستش جدا شده و مغز آن نرم و قابل خوردن می شد ، مغزی که برای من یک طعم جدید بود.
راستی در کوه یک روباه دیدیم. می گویند هر کس روباه ببیند آرزویش بر آورده می شود و ما هر کدام یک آرزو کردیم.

23/8/1388